Дојди в Охрид – Гане Тодоровски

Во мугрите кога ги растури исток

по небото темно златестите зракој;

штом сонцето тргна проблеснато, чисто,

по пресните следи на нокта и мракот;

езерните далги во утринен блесок

го гушкаат мило крајбрежниот песок,

- тогаш дојди в Охрид!

Кипарисот висок, дабјето крај патот

со ветрот кога ќе запеат песна,

во полето кога се лулее злато,

Дрим разлутен бега под врбите ресни.

Галичица кога ред приказни реди

и мирот со шепот и трепет го следи,

- тогаш дојди в Охрид!

Темнината кога пласт кадифен фрли

и избега денот зад врските снежни;

штом зативне ѕвонот од блиските трла,

врз небото темно ѕвездената мрежа

се дипли, а светот в сон потонал длабок,

сал негде е слушно шумолење слабо,

- тогаш дојди в Охрид!

Во тихата вечер притаена, мирна,

штом месецот тргне по сводот да шета,

и некаде, таму в недоглед ширен,

сакана ѕвезда тој среќен ја срети;

во облесок чуден езерото сјае,

а околу светот се занемел, трае,

- тогаш дојди в Охрид!