Т'га за југ - Константин Миладинов

Орелски крилја как да си метнеx

и в наши ст'рни да си прелетнех!

На наши места ја да си идам,

да видам Стамбол, Кукуш да видам,

Да видам дали с'нцето и тамо

мрачно угревјат, како и вамо.

Ако как овде с'нцето ме стретит,

ако пак мрачно с'нцето светит:

На п'т далечни ја ке се стегнам,

и в други ст'рни ке си побегнам,

каде с'нцето светло угревјат,

каде небото ѕвезди посевјатз.

Овде је мрачно и мрак м' обвива

и темна м'гла земја покрива:

мразој и снегој, и пепелници,

силни ветришта и вијулици,

Околу м'гли и мразој земни,

а в’гради студој, и мисли темни.

Не, ја не можам овде да седам!

Не, ја не можам мразој да гледам!

Дајте ми крилја ја да си метнам

и в наши ст'рни да си прелетнам:

на наши места ја да си идам,

да видам Охрид, Струга да видам.

Тамо зората греит душата

и с'нце светло зајдвит в гората.

Тамо дарбите природна сила

со с'та раскош ги растурила:

Бистро езеро, гледаш, белеит

или од ветар синотемнеит:

поле погледниш, или планина

-сегде Божева је хубавина.

Тамо по с'рце в кавал да свирам,

с'нце да зајдвит, ја да умирам!